विनवले किती आज पण मोगरा फुललाच नाही
भुलविले कितीतरी पण आज तो भुललाच नाही.
मी न चुरगाळले कधी मोगऱ्या तुला
का मग तू आज बहरलाच नाही
श्वास अधुरा माझा तुझ्या गंधा विना
कसे घडले आज की मी हुंगलाच नाही
ओंजळीत घेऊनि मी कुरवाळले तुला
कौतुक तुझे मोगऱ्या तुज कळलेच नाही
दचकलो मी का उगा .. मी श्वापद कोणते पाहिले ..
मी कसे सांगू कुणा .. मी प्रतिबींब माझे पाहिले !
पाहतो जो तो दुरोनी .. दाटली गर्दी अशी ..
हिंस्त्र श्वापद हे नवे .. प्रथम म्हणे ते पाहिले !
ल्यायलो मी आज सारी .. वस्त्र जरी का भरजरी ..
नागडा होतो किती मी .. ठाऊक ज्यांनी पाहिले !
आचरण येथे विसंगत .. दिसते किती क्षणोक्षणी ..
बुडविते जीत्यास पाणी .. पण प्रेत तरंगताना पाहिले !
घाबरलो का उगाच मी ,श्वापद कोणते पाहिले?
काय सांगू कुणास,मी स्वतःला आरशात पाहिले
दाटली नव्हती कधीही गर्दी अशी सभोवती,
जो तो म्हणे -हिंस्त्र आहे, ज्यांनी मला पाहिले.
ल्यायलो होतो जरी मी वस्त्र सारी भरजरी
बोलले ते- हा नागडा,ज्यांनी सत्य माझे पाहिले
ही कुचेष्टा जीवनाची अशी कितीदा पहिली
जगू म्हणे तो बुडताना,प्रेतास तरंगता पाहिले
किरण काळे 1.10.17
शब्द माझे शहाणे माझ्याहूनही आहेत, कळते त्यांना हेही केंव्हा उगे राहणे आहे
हा भोवती कल्लोळ वेड्या भावनांचा, ते सांगती मला तुज मूक साहणे आहे
चालला जगी जो बाजार मतलबाचा, टाळशील किती तू, तुज हेच पाहणे आहे
शब्द शहाणे रोखतील वाट ,तू कसा थांबशील किरण, तुला चालणे आहे
किरण 10.1.17
माळला मोगरा तिने गंधित हा श्वास आहे
चुरगाळला हातात मी,हातास हि सुवास आहे
वेळ वेडी होती अशी ती अन मीही स्वप्नवेडा ;
घेतला मग तोच हात आता मी उशास आहे
स्वप्न मग झाली सुगंधी, रंगुनीही रात्र गेली;
उषः काली हि तुझाच भोवती आभास आहे
किरण
